دراگون بوت؛ انتظارات ما، واقعیت های موجود

با این اوصاف بخش قابل توجهی از حدود ۱۴۰ رشته ورزشی فعال در ایران از نگاه مسؤولین وزارت ورزش و جوانان، اولویت بالاتری در تخصیص بودجه نسبت به دراگون بوت دارند.

اما مشکل به همین جا خلاصه نمی شود. برای مثال تجهیزات بسیاری از این رشته ها در داخل کشور تولید می شوند و بنابراین تهیه و جایگزین کردن آن ها به سرعت می تواند صورت پذیرد. اما در مورد دراگون بوت اگرچه تلاش هایی در این زمینه صورت گرفته است، اما همچنان سطح کیفی محصولات داخلی اعم از قایق و پارو با مشابه خارجی قابل مقایسه نیست و عملا نیاز ورزشکاران را بر طرف نمی کند. همین موضوع سبب می شود که روند خرید و جایگزین کردن این تجهیزات به روندی بسیار پرهزینه و زمان بر تبدیل شود.

مشکل بزرگ بعدی، حجم رویدادهای این رشته ورزشی است. به عنوان مثال برگزاری یک مسابقه قهرمانی کشور مستلزم تهیه خوابگاه و غذا برای حداقل ۶۰۰-۷۰۰ نفر است. این رقم شاید در مورد رشته های دیگر به ۱۰۰ نفر نیز نرسد. همین موضوع باعث می شود تا برگزاری مسابقات متعدد هم از لحاظ هماهنگی های لازم و هم از لحاظ بحث هزینه بسیار سخت شود. برای نمونه برای برگزاری مسابقات قهرمانی کشور در تهران، باید بیشتر خوابگاه های مجموعه ورزشی آزادی را در اختیار گرفت که این موضوع مستلزم تعطیل کردن اردوها و مسابقات رشته های دیگر است. شهرستان های دیگر نیز عموما فاقد شرایط برگزاری چنین رویدادهایی هستند.

این مشکل در مورد اعزام های برون مرزی نیز وجود دارد. اعزام یک تیم بانوان و یک تیم آقایان با در نظر گرفتن مربیان و سرپرستان تیم ها به معنی اعزام حداقل ۶۰ نفر می باشد. این رقم نیز در رشته های ورزشی دیگر به مراتب پایین تر است و همین موضوع مسؤولین را ترغیب می کند که برای پررنگ کردن کارنامه خود چند تیم کوچک را به جای یک تیم بزرگ به مسابقات اعزام کنند.

البته این مشکلات در سطح بین المللی نیز به صورت جدی وجود دارد. طبق آخرین اعلام فدراسیون جهانی دراگون بوت (IDBF)، تعداد ۸۳ کشور در زمینه دراگون بوت فعالیت می کنند اما همانطور که دیده ایم بخش بسیار کمی از این کشورها در رقابت های بین المللی حضور پیدا می کنند. برای نمونه در آخرین رقابت مهم دراگون بوت یعنی مسابقات قهرمانی جهان IDBF در سال ۲۰۱۱ در کشور ایالات متحده، تنها ۱۷ کشور از این ۸۳ کشور حضور داشتند که ۴ کشور از این ۱۷ کشور، تنها در بخش قایق ۱۰ نفره شرکت کرده بودند. در این میان کشوری مثل اندونزی که شاید بهترین تیم های دراگون بوت جهان را در اختیار داشته باشد و سابقه بسیار طولانی و تاریخی در این رشته ورزشی دارد، تنها دوبار در سال های ۱۹۹۵ در کشور چین و ۱۹۹۷ در کشور هنگ کنگ در مسابقات قهرمانی جهان این رشته حضور داشته است که بار اول با کسب دو مدال نقره و یک مدال برنز به مقام سوم مجموع رقابت ها دست پیدا می کند و بار دوم با کسب ۶ مدال طلا و یک مدال نقره در مجموع این رقابت ها به مقام قهرمانی می رسد. اما از سال ۱۹۹۷ تا کنون به دلیل مشکلات مالی هرگز نتوانسته است در مسابقات قهرمانی جهان این رشته ورزشی حضور داشته باشد. یا کشوری مثل میانمار که با اعزام تنها یک تیم مردان به بازی های آسیایی گوانگجو موفق به کسب تمامی مدال های نقره ممکن شد، تنها یک بار در سال ۱۹۹۷ توانسته است در رقابت های قهرمانی جهان حضور داشته باشد. البته مشخص است که همین چند حضور اندک این تیم ها در این رقابت ها نیز به دلیل نزدیکی مسافت کشورهای میزبان با آن ها بوده است. ایجاد رقابت های با تعداد پاروزن کمتر، مثل رقابت های قایق ۱۰ نفره و قایق ۵ نفره نیز از همین زاویه دید قابل ارزیابی است زیرا فدراسیون های جهانی سعی می کنند با کم کردن هزینه های اعزام تیم ها، کشورهای بیشتری را برای حضور در رقابت هایشان متقاعد کنند. برگزاری رقابت های لیگ حرفه ای و امثال آن نیز در هیچ کجای دنیا انجام نمی شود و کشورها بسته به تعداد علاقه مندان به این رشته، تنها تعداد معدودی مسابقه و جشنواره غیر حرفه ای در طول سال برگزار می کنند.

در هر صورت این رشته ورزشی، رشته ورزشی مورد علاقه ماست و با تمامی این مشکلات ما به عنوان جامعه دراگون بوت ایران وظیفه داریم تا تمام تلاش خود را به کار ببندیم و رشته مورد علاقه خود را در کشور توسعه دهیم و آن را به جایگاه واقعی آن برسانیم. در این راه اتکاء به بودجه و کمک های دولتی قطعا نمی تواند رشد این رشته را با سرعت دلخواه ما به همراه داشته باشد. چنانچه دست روی دست بگذاریم و همه منتظر این باشیم که وزارت ورزش و جوانان بدون هیچ دلیل موجهی (با توجه به اولویت های ذکر شده در بالا) بودجه ای چند برابری را به رشته ما اختصاص دهد، قطعا پیشرفت این رشته ورزشی نیز چندان محسوس نخواهد بود. ظرفیت و توانمندی معدود مسؤولان دراگون بوت کشور نیز در جذب سرمایه، محدود می باشد و بدون ورود بخش خصوصی نمی توان به آینده این رشته ورزشی چندان امیدوار بود. اما اگر همه جمعیت بزرگ دراگون بوت در ایران دست به دست هم بدهیم و با استفاده از موقعیت ها، ارتباطات و … که می توانیم ایجاد کنیم بخش خصوصی و حامیان مالی را در زمینه حمایت از این رشته ورزشی فعال کنیم، قطعا روند توسعه این رشته ورزشی شتاب دوچندانی خواهد یافت. انجام مذاکره در جهت یافتن حامیان مالی برای برگزاری مسابقات داخلی می تواند یکی از راه های فعالیت در این زمینه باشد. چرا استان شما میزبان مسابقات بعدی دراگون بوت نباشد؟! یکی دیگر از راه هایی که به تازگی در این زمینه باز شده است، جذب سرمایه به منظور حضور در مسابقات بین المللی باشگاهی است. همانطور که می دانید IDBF در سال های زوج میلادی مسابقات قهرمانی باشگاه های جهان را برگزار می کند. بنابراین در صورت جذب حامی مالی برای تیم استان خود، می توانید هر ساله در یکی از معتبرترین رقابت های دراگون بوت جهان حضور داشته باشید. در این میان انبوه مسابقات بین المللی نیز وجود دارند که تیم ها می توانند با هماهنگی در زمینه اعزام به این رقابت ها اقدام کنند. شاید در ذهن شما در رابطه با هزینه ها و دیگر مسائل مربوط به این مسابقات سوال هایی وجود داشته باشد. در این صورت به راحتی از طریق تماس با آدرس پست الکترونیکی info@irandba.ir  می توانید پاسخ تمامی سوال هایتان را در اسرع وقت دریافت کنید. همچنین مسؤولین انجمن از هیچ کمک اطلاعاتی و قانونی به شما در زمینه جذب حامیان مالی دریغ نخواهند کرد. این ها تنها بخش کوچکی از فعالیت های ممکن در جهت رشد و توسعه دراگون بوت در ایران است و شما با استفاده از خلاقیت های خود قطعا می توانید راه های بیشتری برای این منظور پیدا کنید.

در این صورت شاید بتوان در آینده ای نه چندان دور به تحقق بخشی یا حتی همه آرزوهای به ظاهر دست نیافتنی، امیدوار بود!